Woordloos

Liefdevolle verwondering over de natuur en de taal die daarin ‘gesproken’ werd, golfde door me heen. ‘Hoe kan ik deze plaats in mezelf vinden als de beelden van overstromingen, Corona, misdaad en mensonwaardige omstandigheden me weer eens vermorzelen?’ vroeg ik me af.

Vanmorgen meteen maar tot oefening gemaakt en het natuurbeeld van gister opnieuw als herinneringsbeeld in mezelf opgewekt. Daarin geluisterd naar gedachten en gevoelens die in deze ‘waarneming’ wakker werden.

Zoals onze tocht naar boven een afwisseling was tussen inspanning en ontvankelijkheid, zo was mijn ochtendmeditatie dat ook. En zoals de plek boven er altijd is, ook als ik daar niet ben, zo is ook in mij een innerlijke ruimte waar kalmte is en iets groters zich kan uitspreken. Ik hoef die plek niet te creëren, ik kan er ieder moment zijn en luisteren naar hoe de hemel zich woordloos uitspreekt zonder dat ik me afwend van het wereldgebeuren.