11 december 2021
In
Mooite Blog
Verzacht én gesterkt.
Eergister stonden Moos en ik met autopech aan de kant van de weg. De vriendelijke meneer van de ANWB kon niets voor ons doen, er moest een takelwagen aan te pas komen. Het plotselinge stilstaan overviel me en na de tranen duurde het een tijdje voor ik me met het lange wachten, de invallende duisternis en toenemende kou kon verzoenen. Dankbaar voor de hulp van mijn ex-lief die twee keer wilde komen en ons naar huis heeft gebracht.
Die avond kwam een dierbare vriend uit Canada bij ons logeren, om vanaf Schiphol terug te vliegen. Daarvoor moest hij testen en geheel onverwachts kreeg hij een positieve uitslag. Ook de tweede test maakte geen verschil; we moesten hier in quarantaine. De kinderen niet zien dit weekend, de Mooite-bijeenkomsten afzeggen. Weer dat gevoel van plotselinge stilstand en nogmaals had ik even tijd nodig.
Waarom dit? Waarom twee keer? Waarom nu? Waarom ik? Ratelde het in mijn hoofd. Dat helpt niet. Het. Is. En de enige betekenisvolle vraag is: hoe kan ik accepteren en omarmen? Voelen wat het aan me doet om pas daarna, vanuit kalmte, weer keuzes te maken die me in verbinding brengen met mezelf, de ander en het grotere geheel. Vanmorgen in de gouden glans van de opkomende zon mijn ochtendmeditatie in de tuin gedaan om met deze koesterende lichtheid en warmte de dag in te gaan. Verzacht én gesterkt.
Geen reactie's