Resonantieruimte
Op haar twaalfde zei een audioloog tegen Evelyn Glenny dat ze nooit meer muziek zou kunnen maken. Maar dat liep anders. Ze speelde pauken en ontdekte dat ze zonder hoortoestellen minder met haar oren kon horen en des te meer met haar lichaam. Ze oefende om de vibraties van verschillende frequenties in haar lichaam te voelen. Om tot steeds verfijndere waarnemingen van klanken te komen.
Na de middelbare school deed ze auditie voor het conservatorium in Londen. Ze werd talentvol bevonden en toch niet aangenomen. De reden? Een dove muzikant had geen toekomst. Evelyn ging ertegenin, omdat het beperkte zicht van de selectiecommissie op de mogelijkheden van haar toekomst bepalend was geweest. De jury besloot dat ze een tweede auditie mocht doen. Ze werd alsnog toegelaten.
De gebeurtenis had invloed op het aannamebeleid van conservatoria in heel Engeland. In één keer kwam er veel meer ruimte voor talent buiten de box. De vijver met talent werd groter en de diversiteit in de gemeenschap van studenten aan deze opleidingen rijker. Er kwam erkenning dat er meer mogelijk was dan eerder werd gedacht. Dat je een hoorn ook met je linkervoet kan bespelen bijvoorbeeld. Mede dankzij haar vermogen om haar hele lichaam te gebruiken als luisterorgaan, groeide Evelyn uit tot ’s werelds eerste solopercussionist. Maar eigenlijk is het haar missie, zo zegt ze zelf, om de wereld beter te leren luisteren.
Haar levensverhaal raakt me in mijn verlangen om andere manieren van luisteren te ontdekken. Ik herken dat mijn lichaam me zoveel meer te zeggen heeft dan ik in eerste instantie dacht. Ik ben geen musicus maar in gesprekken beleef ik iets van wat Evelyn tot in de kleinste finesses geschoold heeft. Namelijk dat mijn lichaam een instrument is dat steeds verfijnder afgestemd raakt, als ik er aandacht aan geef en er moeite voor doe. Dan neem ik resonantie als fysieke sensaties waar. Zo krijg ik veel meer informatie, kan ik een vraag stellen of juist niet, mogen er langere stiltes zijn zonder dat dat ongemakkelijk is en krijgt de ander ruimte om te zeggen wat gezegd wil worden. Levendig, verrassend en fris.
Nu zou je kunnen denken: prachtig, ze leefden nog lang en gelukkig. Maar dat is toch niet zo, want ik herken ook de jury. Een snel oordeel of scherpe mening sluit af en houdt de ander buiten. Dan kan alles bij het oude, vertrouwde blijven. Dat lijkt voor de korte termijn best een aantrekkelijke optie. Je ontloopt het risico geraakt te worden of te veranderen. Maar in feite houd je ook de liefdevolle resonanties tegen. Luisteren betekent in jezelf blijven bestaan én innerlijk ruimte voelen om het anders zijn van de ander toe te laten.
Geen reactie's