Mooite vraag

Mooite vraag

Toen Dennis en ik elkaar vijf jaar geleden leerde kennen, had ik een baan, een eigen huis en een onafhankelijk leven met de kinderen. Ik associeerde een succesvol bestaan met een druk leven, werk, ontmoetingen, avonturen en initiatieven.

Nu is alles anders geworden; we wonen samen, ik heb geen eigen inkomen meer, mijn onderneming is tot stilstand gekomen en de Covid19 maatregelen leiden naar een stiller en teruggetrokkener bestaan. 

Het is confronterend. Meer dan ik toe wil geven. Hoe kan ik eigenwaarde voelen zonder interessante werkverhalen, sexy avonturen of smeuïge belevenissen die ik in een royale vertelstroom kan inbrengen? Vertellingen die de bewijsstukken zijn van een vol, rijk, dynamisch en geslaagd leven. 

Het is pijnlijk om ‘alleen’ met mezelf te verschijnen.  Angst voor ‘niet genoeg’ en afgedaan zijn. Vrees voor gezichtsverlies gepaard met onzekerheid. Niet continue ergens naartoe bewegen maar oefenen om het met mezelf uit te houden in het hier en het nu. 

Dennis blijft liefde leven en ruimte geven voor wat ik ga doen of niet ga doen. Hij zegt dagelijks dat ik precies goed ben zoals ik ben, dat ik de liefste ben, dat ik mooi ben… Zo vaak als nodig om er bijna zelf in te geloven. De enige vraag die dus overblijft is: ‘wat wil ik?’ En elk echt antwoord op die vraag is een goede, zal liefde versterken en groei bevorderen voor mezelf, de ander en een groter geheel… maar ik heb geen antwoord. Wat een moeizame constatering is. Als alles mogelijk is, wat wil ík dan? Een echte mooite-vraag omdat het antwoord niet alleen veel moois brengt maar ook het moeilijke appel doet om in mijn eigen zachte kracht te verschijnen. Kwetsbaar én dapper.