Mooite met namen

Soms lukt het als de naam een brug is tussen mijn verbeeldingskracht en ervaring. Kleefkruid dat zich aan je mouw vastgrijpt, vond ik altijd een beetje eng. Helemaal als stomme jongens een kluwen ervan, onverwacht, achter in je trui stopten. De grote berenklauw; alleen al om zijn naam griezelig. Onder varens ‘vaar’ je richting de dood; omdat mijn nichtje me had gezegd dat als je eronder terechtkwam je ogenblikkelijk in diepe slaap zou zijn. Waarna ze me in varens duwde en hardop lachend toekeek hoe ik in paniek spartelde. Als kind wist ik dat Pinksterbloemen die met Pasen bloeiden zich vergisten. Dat vergeet-me-nietjes je hielpen om iets te onthouden en viooltjes bij zonsopkomst muziek maakten.

Die verbeeldingsstroom droogde op, kennis moest ervoor in de plaats komen. Ik wil nog altijd graag indruk maken met het kennen van namen want daaruit zou blijken dat ik op een volwassen manier verbonden ben met de plantenwereld. Maar voor het opzoeken van namen heb ik nooit moeite gedaan en als iemand me ze vertelt dan kan ik ze niet onthouden. Dat laatste vind ik zo beschamend dat ik er daarna ook niet meer naar durf te vragen en omslachtige pogingen doe mijn ‘niet weten’ te verbloemen.

Ik ben wel een mens die op wandelingen iets kan vertellen over de liefde van een blozende bloesem, een verhaal tovert over de hemelkwaliteit van stervormige mos en de lotgevallen van een kronkelwilg kan beschrijven. Maar die geen namen (al helemaal niet de Latijnse variant) kent of kan onthouden. Het is tijd om het beeld van hoe het zou moeten zijn, los te laten en te accepteren hoe het is. Mezelf toestaan om verhalen wakker te kussen en namen te vergeten.