Mooite-masker.
De eerste de beste die nu nog iets vraagt in de trant van: “mam, waar ligt mijn sportbroek?” of “is de Ipad opgeladen?” is de klos. Mijn emmer is tot aan de rand gevuld, er kan geen druppel meer bij. Het labeltje in mijn zomershirt kriebelt en ik erger me aan de geluiden van de online les op de achtergrond. Ik verlang intens naar de ruimte en rust in een museum. Even verwijlen met mezelf, kunst als voeding voor mijn ziel. Even aan een zuurstofinfuus van schoonheid en schepping.
Ik moet denken aan de veiligheidsinstructies van de steward of stewardess in een vliegtuig: “gedurende deze vlucht bevinden wij ons in een drukcabine. Als de cabinedruk wegvalt, gaan de panelen boven uw stoel open en vallen zuurstofmaskers naar beneden. Als dit gebeurt, plaatst u het masker over uw neus en mond en past u het zo nodig aan. Zorg ervoor dat u uw eigen masker aandoet voordat u anderen helpt”.
Voor jezelf zorgen als voorwaarde om voor anderen te kunnen zorgen, tja, dat is dus duidelijk niet zo goed gelukt in deze week met thuisonderwijs, thuiswerken en thuisleven. Vanuit overprikkeling doe ik wat ik goed kan; ik ga zorgen. Voor de ander zorgen welteverstaan. Dat lijkt heel aardig maar is in feite heel onvriendelijk. Ik heb eigenlijk iets anders te doen, namelijk mijn eigen zuurstof organiseren als voorwaarde om anderen te kunnen helpen. Bij mij betekent dat ruimte voor mezelf creeën en daarin mezelf centraal durven stellen.
Geen reactie's