mooite in troost

mooite in troost

Afgelopen week wilde ik iets delen over troost. Een mooie, heldere, aansprekende tekst. Vanuit een soort gemak geschreven.
Maar nu, vijf dagen later, ligt mijn bureau vol boeken en is een goede eerste alinea ver te zoeken.
Mijn document kent wel meerdere pagina’s. Die zijn gevuld met ware woorden uit mijn boeken. Zinnen die wijze mensen schreven over troost. Hoe meer ik las hoe groter de schroom er nog iets aan toe te voegen.
Dus vanmorgen stond ik op met het idee dat ik het thema beter over kan laten aan anderen. Succesvollere en meer ervaren anderen.
Hoe heb ik ooit kunnen denken dat drie mooitebijeenkomsten over troost een goed idee zouden zijn?
Ik kom toch in actie, zet mijn computer aan en sla het boek ‘Durf te leiden, de kracht van kwetsbaarheid voor moedige leiders’, van Bené Brown ergens in hoofdstuk drie open. Ik voeg haar woorden over troost toe aan de tekst.

Dat levert helaas niet de gewenste geruststelling op. Sterker nog; mijn schroom gaat over in angst. ‘Ik heb nog een boek nodig’, denk ik bij mezelf en pak die van Maaret Kallio. Gehaast zoek ik het gedeelte over troost maar kan dat niet snel genoeg vinden. Gefrustreerd smijt ik het op mijn tafel waardoor boeken verschuiven en samen met mijn cappuccino op de grond vallen. Het resultaat? Chaos, vlekken en gekreukte kaften. Ik kan wel huilen.
Hoe was dat ook alweer met troost? ‘Troost vinden is simpelweg vasthouden aan de liefde voor het leven zoals het is, in het hier en het nu’ schreef Michael Ignatieff in Troost als licht in donkere tijden.
Okay, dat betekent liefde voor het leven zoals het ís, dus met kreukels, smerigheid, frustratie en angst.
Ik kan ineens zien hoe ik afgelopen week druk bezig ben geweest die laatste twee te negeren. Dirk de Wachter noemt dat in ‘Vertroostingen, gewone woorden’, escapisme. Vluchten om niet te voelen, weglopen van je ongemak, een vruchteloze poging om je moeite weg te gooien.
Goede troost impliceert dat je ongemak of verdriet omarmt. Er je liefde aan geeft. Op een bepaalde manier koestert. Je moeite inweeft in je mooi. ‘De troost is niet het verdriet wegnemen, de troost is er schoonheid aan te geven’, schrijft de Wachter.
Ik heb zomaar het gevoel dat dat met het schrijven van dit stuk is gelukt.

1. Gewoon zijn. Dat is wezenlijk.
Een troostende mens.
Het kleine goede
Taal van troost
Op vrijdag 3 februari 14u – 17u

2. De ander erkennen als een ander, daarin zit troost.
Troost in het niet-weten
Eigenheid bewaren
Aanwezig zijn
Op vrijdag 10 februari 14u – 17u

3. Troost is verdriet behouden en er schoonheid aan geven.
Kunst als bron van troost
Pseudo troost
Troostende schoonheid
Op vrijdag 17 februari 14u – 17u

Financiële investering
€75,- voor deelname aan één bijeenkomst, €125,- voor twee en €175,- als je aan alle drie deelneemt. Deze tarieven gelden tot 3 februari, daarna betaal je €75,- per keer.

Locatie
Vijfhuizen

Aanmelden?
Mail mij via merel@mooite.nl

Zie ik je in februari?