Mooite in thuisonderwijs.

Mooite in thuisonderwijs.

In de afgelopen week ontstond er hier thuis een nieuwe routine. Dat ging langs moeite maar was ook mooi. We vormen nu een goed team, starten met elkaar de dag, managen gezamenlijk het huishouden, brengen humor in, plannen de werkplekken zodat ieder op de juiste tijd achter een scherm kan, eten samen aan tafel, praten over onze angsten, en genieten van buiten. We stoeien, mopperen, luisteren, irriteren en helpen. Daarin creëren we chaos en scheppen we orde. 
Gistermiddag gingen ze, zoals altijd op donderdag, naar hun vader. Ik heb niet meer de illusie dat die overgangen gaan wennen. In het gewone leven vind ik ze al moeilijk maar nu na dagen van nabijheid voel ik een intens verdrietig gemis, de tijd die ik gisteravond had gepland voor eigen werk, schrijven en mail is opgegaan aan het opruimen van mijn innerlijke ruimte om vanmorgen met frisse zin te beginnen. 

Een van de eerste mailtjes die ik open is van een mentor. De inhoud zegt dat de leerkrachten met man en macht proberen om op afstand les te geven. Ze hebben studiewijzers gemaakt en combineren dit steeds meer met een online les. Daarna volgen drie punten waaruit blijkt dat mijn kind achter blijft:
– niet aanwezig in de online les geschiedenis van gister. 
– nog geen enkele opdracht van geschiedenis ingeleverd.
– ook bij Duits nog geen opdrachten ingeleverd.
De mail sluit af met het vriendelijke verzoek om hier achteraan te gaan. 

Ik voel hoe de moeite als een windhoos met kracht binnenstormt en van mijn net opgeruimde innerlijk een puinhoop maakt. Tranen branden achter mijn ogen terwijl ik oordelen hun gang laat gaan.
Vervolgens word ik ongelooflijk boos op school. Ik krijg mededelingen, het perspectief van leerkrachten en punten! Wat denken ze wel? Mijn boosheid jaagt aan; ik ga ‘ze’ een ongelooflijke boze e-mail sturen of mijn kwaadheid aan de telefoon met ‘de school’ delen. Enz. Enz.

Midden in mijn orkaan vind ik een oog waar het windstil en onbewolkt is. Ik kom bij mezelf, voel hoe moe ik eigenlijk ben, zet een kop thee, neem een reusachtig stuk chocolade en laat mijn tranen maar even de vrije loop. Ik realiseer me hoe dun het vliesje is waarop ik mijn frisse zin heb gebouwd en neem me voor om volgende week nog beter voor mezelf te zorgen.