Mooite in luizen-leven.
Blij dat ik na vijf maanden weer op de stoel van de kapper zit. Ik heb al een tijdje last van een gevoelige hoofdhuid en daarvoor verschillende shampoos geprobeerd maar nog zonder resultaat. Ik leg net aan de kapster uit dat ik daarom deze keer geen highlights wil als ze een stukje keukenrol pakt en zegt: “o maar ik zie het al.” Ze haalt iets uit mijn haar en legt ‘dat iets’ op het papiertje. De realiteit dringt ongenadig binnen; luizen!
Ik schiet in mijn denken: anderhalve meter afstand, niet knuffelen, geen school… Hoe dan???
Direct daarna dender ik in mijn oordelen: wat super gênant! Waarom heb ik geen moment aan luizen gedacht? Had dan ook gecheckt! Ik kijk schichtig de kapperzaak in om te zien wie de getuigen zijn van deze penibele situatie. Ik voel mijn wangen en hals verkleuren en het zweet breekt me uit. De schaamte is groot; verdwijnen wil ik. Nu. Met kapmantel en al!
Ik zie mezelf verschrompelen en besluit dat de bodem van moeite bereikt is. De weg erin is de weg eruit; ik haal een paar keer diep adem en verbind me met mijn mooiste zelf en de situatie. Ik voel angst en paniek genoeg integreren om eigen waarde te laten groeien. Vanuit verbinding met mezelf kan ik de beweging naar de kapster maken en bied oprecht mijn excuses aan. Ze pakt het professioneel en discreet op. Even later loop ik met nat, strak ingevlochten haar buiten. Het voelt alsof de hele wereld naar me kijkt, weet heeft van die kleine beestjes op mijn hoofd. Ik neig naar een versnelling, wil het op een loopje zetten maar weet dat liefdevol voor mezelf zorgen nu een vertragen vraagt. Ik houd mijn pas in, laat me door de zon verwarmen en voel mijn geraaktheid.
Ondanks dat ik natuurlijk direct bij thuiskomst mijn verhaal deel en vol in de actie ga om mezelf, lief, kinderen, kleding, bedden, bank en borstels luisvrij te maken, blijft er een vleugje schaamte in mij hangen. Ik weet inmiddels uit ervaring dat zo’n vleugje kan uitgroeien tot een gedrocht als ik het in verborgenheid houd en dat gun ik mezelf niet.
Als mijn lieve vriendin Francien hier is, besluit ik haar deelgenoot te maken van mijn ervaring. We zitten in de tuin; ze luistert, houdt haar oordeel, advies of eigen ervaring terug en blijft samen met mij in mijn moeite waardoor er licht op kan schijnen. Daar gedijt schaamte niet in en ik voel hoe het vleugje oplost. Ik voel me zachter en ik maak spontaan een grap waarop we in lachen uitbarsten. Daarna volgt een heerlijk gesprek over haar ervaring met kapper en luizen en bespreken we vrolijk het leven van een luis tijdens Covid 19.
Geen reactie's