Negentien was ik toen ik een jaarwerkstuk schreef over stervensbegeleiding bij kinderen. Een paar maanden geleden kwam het uit een oude doos tevoorschijn. Wat me het meest trof bij het lezen, waren de openhartige interviews met ouders en de bijeenkomsten voor lotgenoten. Ik deelde hun verdriet en intense ervaring niet en toch deelden ze royaal en liefdevol hun herinneringen, angsten, kwetsbaarheid en verlangens met mij. Daarin kijkend vroeg ik mezelf af: “wat heb ik daar mee- of ingebracht waarop dit zo kon gebeuren?”
Waar ik op uit kwam was dit: ik was aanwezig, nabij en had tijd zo lang als nodig was. Ik heb geluisterd en was present met af en toe een vraag om de ander uit te nodigen taal te geven aan moeilijke en mooie ervaringen rondom het overlijden van hun kind. Ik was nieuwsgierig zonder vleugje sensatie. Wel met een scheutje fascinatie voor deze ingrijpende menselijke ervaringen op weg naar mijn eigen volwassenheid.
Aanwezig, nabij en ruimte in de tijd: zo zat ik met mijn lieve vriendin op een bankje onder een deken in de voorjaarszon. We luisterden naar elkaar, stelden de goede vragen, brachten eigen ervaring in zonder daarmee weg te gaan van het verhaal van de ander, we verdroegen stiltes, we brachten humor in om wat zuurstof toe te laten zonder de ernst ermee weg te lachen en we hadden tijd zo lang als nodig was. Zo heel mooi en heel moeilijk, zo écht mooite.