Mooite in geverslessen.
“Merel, wie zitten er in je team?” Dat was de liefdevolle en steeds terugkerende vraag van Roos van der Voort, mijn leidinggevende bij faculteit educatie, als ik één van mijn ondernemende onderwijs pedagogische project-ideeën met haar besprak. “Ik weet het niet. Ik ben gewoon geen teamplayer”, verzuchtte ik met tranen in mijn ogen na de zoveelste mislukte poging tot samenwerken.
Mijn opa Martin had een goedlopende eierhandel ’t Wondertje en je kon zijn bedrijf bellen op telefoonnummer 290, dat waren nog eens tijden. Hij haalde eieren op bij de boeren in de omgeving van Hoogland, sorteerde ze in een machine en leverde ze vervolgens in kisten af bij winkels. Ik speelde als klein meisje in en rond dit bedrijf toen het al door een van zijn zoons overgenomen was. Ik ontmoette de medewerkers en kon de levendigheid die van het geheel uitging ervaren. Eén van zijn eierkisten is mijn nachtkastje. Met daarop nu het nieuwe boek van Bas Van Vugt: “zielenmissie, de weg naar een betekenisvol ondernemend leven”. Zou mijn opa met ’t Wondertje zijn zielenmissie geleefd hebben? Die vraag komt voor het eerst bij me op. Met vijftien kinderen had hij heel wat monden te voeden. Mijn vader is de een-na-jongste en heeft zijn leven als zelfstandige fysiotherapeut gewerkt. Hij had een praktijk aan huis, ik was als kind gewend aan het ritme van halve uren waarmee patiënten binnen kwamen en vertrokken.
Hij heeft me vaak verteld hoe dankbaar hij is dat hij in zijn leven zoveel mensen via fysiotherapie heeft mogen helpen.
De ondernemerszin van mijn opa en de sociale gevoeligheid van mijn vader stromen verder. Dank je wel Bas voor al je support afgelopen jaren, je geverslessen, voor wie je bent en wat je doet!
Geen reactie's