Mooite in angst.
Mijn angst heeft toch het stuur overgenomen, realiseer ik mij vanmorgen onder de douche. ‘Hoe ben ik in hemelsnaam op de bijrijdersstoel terecht gekomen?’, vraag ik me af. Mijn angst heeft afgelopen dagen de richting bepaald. Als reactie op mijn angst ben ik uit verbinding gegaan met mezelf, de ander en het grotere geheel. Wat er bij mij uitziet als een naar binnen trekken in mezelf, ik vernauw op alle gebieden. Ik pieker me suf over onbenullige details, voel me onrustig en er komt niets meer uit mijn handen. Ik heb me door mijn emotionele reactiviteit kleiner laten maken dan ik eigenlijk ben.
Wat weer gepaard gaat met allerlei interne oordelen op mijn moederschap, liefdesrelatie en ondernemerschap. Dus zo groeit aan de angst ook nog een flinke dosis schaamte waardoor ik het liefst maar een heel tijdje wil verdwijnen.
Nadat ik drie dagen in mijn moeras heb gezeten en iedereen daaruit heb gejaagd, besluit ik dat ik het zo niet meer wil.
Aan het ontbijt brengen Dennis en ik onze moeite in om er mooier uit te komen. Hij reageert heel anders op angst, hij denkt in grote algemeenheden, voelt zich opgejaagd en is vol in de actie en manifestatie. Hij richt zich naar buiten, naar anderen, wil helpen en heeft adviezen. We luisteren eerst en stellen daarna vragen. Hoe kan ik weer meer mijn sterke kanten vergroten en naar buiten komen? Hoe kan hij kwetsbaarheid omarmen en zijn aandacht naar binnen richten? Hoe kunnen we elkaar daarbij helpen, juist vanuit wat ieder zo goed kan? Er zijn tranen, er vallen stiltes, er ontstaat genuanceerdheid en soms is die ook weer weg. Maar gaande ons gesprek ervaar ik dat er helderheid in denken ontstaat, er komt perspectief en nieuwsgierigheid. Ik voel me kalmer, mijn hart opent zich weer iets, liefde begint langzaam te stromen en ik verzamel moed voor handelingsmogelijkheden in verbinding met mezelf, de ander en het grotere geheel.
Geen reactie's