Mooite in alleen-tijd.
Gisteravond kroop ik in bed toen ik onder mijn kussen een cadeautje van Dennis vond: het boekje ‘Wees lief voor jezelf’. Ontroering borrelde in mij op; we hebben het thema afgelopen weken veel in onze gesprekken gehad. Ik stoei ermee, wil er verder in groeien maar vind dat ook moeilijk.
In mijn angst om egoïstisch te lijken, om niet genoeg voor anderen klaar te staan, verlies ik mezelf. In mijn behoefte om een goede moeder, leerkracht, echtgenoot, vriendin of dochter te zijn, heb ik een beeld gecreëerd dat door anderen zeker gewaardeerd wordt. Ik ben meestal bereid om mijn eigen behoeften ondergeschikt te maken aan die van de ander. Ik kan overdreven behulpzaam zijn en ben liever de redder dan degene die hulp krijgt.
Dat ik vooral aardig ben voor de ander en niet voor mezelf uit zich bijvoorbeeld in alleen-tijd. Ik heb een grote behoefte aan alleen-tijd. Aan mijmertijd, oplaadtijd. Aan tijd om te verwijlen. Tijd om met mezelf zijn. Aan onderbrekingen in gezin en werk. Soms denk ik weleens dat ik meer dan een gemiddeld mens behoefte heb aan alleen-tijd. Met te weinig alleen-tijd word ik kregelig en voel ik me een opgejaagd dier. Ik ben dan kortaf naar iedereen om me heen. Ik mopper tegen ze. Dat kan oplopen tot bozigheid als mijn alleen-tijd uitblijft. Mijn bozigheid lijkt dan te gaan over iets dat zij doen of zeggen en dat is natuurlijk niet eerlijk. Want ik wil graag goed, aardig, verantwoordelijk en hulpvaardig zijn. Maar wat ik echt wil is met rust gelaten worden. Afgelopen jaren ben ik steeds beter geworden in communicatie over mijn behoefte aan alleen-tijd. Het lukt steeds beter die in zachtheid en verbinding in gesprek te brengen en daardoor liefdevol voor mezelf en de mensen om me heen te zorgen. Maar ik vind dat nog altijd niet makkelijk. Toch is het de moeite waard omdat met alleen-tijd mijn leven voor mezelf en de mensen om me heen zo veel mooite is!
Geen reactie's