Mooite-inweg.

Moeilijker wordt het wanneer dat niet lukt. Als je in het patroon van je ervaring blijf en de pijn niet verdwijnt of de angst niet weggaat. Als ons verdriet zich niet zo laat temmen als de draak in het verhaal van de held. Bovendien geeft de reis van een strijdlustige voorvechter het beeld dat wie veel moeite in het leven ervaart daar iets aan zou moeten doen. Wat maakt dat je verschrompelt kan raken door de mooi-glorie van een ander. Een ontmoeting met ‘het-centrum-van-de-kosmos-mens’ die geen onoverwinbare moeite in zijn of haar leven lijkt te hebben, geeft dan direct aanleiding tot zelfvermorzeling.

Moeite vraagt, volgens mij, niet om getemd of bestreden te worden maar wil in zachtheid en met regelmaat steeds weer in mooi geweven worden. Dat doe je altijd zelf maar kan je nooit alleen. Voor het inweven heb je anderen nodig, geen honderd mensen maar wel een paar lieven die je in innige nabijheid toelaat. Die in je angst, pijn en verdriet met je mee mogen kijken. Die zo vaak als nodig aandachtig naar je verhalen over ervaringen vanuit ingrijpende gebeurtenissen en machteloosheid willen luisteren. Die vanuit betrokkenheid steeds weer ruimte in de tijd voor je maken. Dan kan de uittocht van de held metamorfoseren naar een inweg die je wel zelf gaat maar nooit alleen omdat er reisgenoten zijn op je levenswandel. Zodat je je mooi én moeite met liefde kan erkennen en compassievol kan includeren in de groeiende mooite-mens die je bent.