Mooite-deken
In mijn wiegje lag een deken die uit drie laagjes bestond: bovenop allemaal verschillende vierkante katoenen stofjes. De kleuren varieerden, net als de patronen. Aan de onderkant was één grote lap en ertussenin een laagje wol. De randen waren afgezet met een bies. Toen ik uit mijn wiegje groeide werd de deken mijn knuffel. Op de bank, in de auto, bij het spelen, in de tuin of op visite; mijn dekentje ging overal mee naar toe. Ik kon erin kruipen, erop liggen of eronder zijn en hij rook het lekkerst als mijn moeder vond dat het tijd werd voor een wasbeurt.
Toen ik zwanger was van onze oudste kocht ik wollen dekentjes. Voor mijn dochter breide ik er een, hij bestond uit allemaal verschillende lapjes die ik met steeds wisselende breisteken maakte. Voor onze kampeeravonturen in Scandinavië schafte ik zachte AaBe wollen dekens aan, ze zijn lekker zwaar en hebben zo’n heerlijk zacht randje. Na de scheiding kocht ik als een van de eerste dingen een ivoorkleurige wollen Klippan deken voor in mijn nieuwe huis. Naderhand kwam er een oudroze bij omdat de kinderen ook nog altijd van een plekje onder de wol houden.
Afgelopen winter haakte ik er een van saliegroene wol in verschillende patronen. Ik haakte niet alleen vanuit tevredenheid, verbinding of plezier, er waren evenveel momenten van overprikkeldheid, boosheid of somberte. Tijdens het haken heb ik vaak gedacht hoe bijzonder het is dat je met één draad en een haaknaald zoveel verschillende steken kan maken. Zoals je in je leven door de keuzes die je bewust of onbewust maakt je motieven creëert. Patronen in verschillende fasen van je levensloop die samen een uniek geheel vormen. De deken is nu klaar en niet alleen een bron van zachte warmte maar ook voor koesterende geborgenheid. Mezelf terugtrekken onder een dekentje om daarna weer uit te kunnen reiken en de diversiteit binnen een geheel, zijn blijkbaar twee thema’s die in mijn leven met me meegroeien.
Geen reactie's