22 juli 2021
In
Mooiteblog
Mooite-bergweg
De bergweg is inmiddels overgegaan in een aaneenschakeling van losse stenen. De route is niet meer te herkennen aan een pad. Voorop lopend, voel ik alertheid toenemen. Een gevoel van verantwoordelijkheid voor de mensen achter me. Ik kan me niet meer primair focussen op het doel maar zoek naar blauw-witte verfstreken op een rots of steen. Op weg naar het volgende kleine stukje route dat voor mijn voeten ligt. De op platte rotsen geschilderde markering is hier en daar aangevuld met een stapeltje stenen. Zo’n steenman is behulpzaam omdat ik van iets grotere afstand het volgende stukje ‘pad’ ontdek.
Meestal klimmend, vaak klauterend en soms met een touw als hulpmiddel vinden we zo onze weg naar boven.
‘Eigenlijk best een kunst’, realiseer ik me als we bij de berghut aankomen, ‘om je grotere doel voor ogen te houden, in verbinding te blijven met je reisgenoten en tegelijkertijd present te zijn in het eerst volgende stukje van je weg!’
Geen reactie's