Mooite-balans.
“Excuses voor mijn late reactie. Er gebeurde teveel tegelijkertijd en dan word ik altijd heel vergeetachtig”, schrijft Maartje openhartig in haar mail aan mij. Die vergeetachtigheid herken ik maar al te goed. Ik stuur ook regelmatig een “excuus-voor-mijn-late-reactie” bericht en dat gaat steeds gepaard met een gevoel van tekort schieten.
Van Dale omschrijft teveel als; hetgeen meer is dan nodig. Als ik eerlijk ben, kan ik de grens tussen “meer dan nodig” en een gezonde dosis veelheid goed voelen. De moeilijkheid is alleen dat ik niet altijd naar dat heldere, liefdevolle weten luister.
Dan probeer ik achteraf nog iets te herstellen en reactief de hoeveelheid indeuken die op me afkomt te beperken. Ik bouw een muurtje om me heen. En ja, dat helpt om “teveel tegelijkertijd” te reduceren. Het probleem hiervan is dat metselwerk geen onderscheid maakt tussen mooie indrukken en indrukken die moeite kosten. Die stoot alles af en dus bescherm ik mezelf niet alleen tegen narigheid maar houd zo ook liefde, verbinding en zachtheid buiten. Vanuit afgescheidenheid klinkt dan mijn innerlijke criticus, mijn blauwe aap, die zegt dat ik een oersaai persoon ben en aan de haal gaat met oordelende gedachten over mijn bestaan als een duf, teruggetrokken, oninteressant figuur.
Op die momenten lijkt het alsof innerlijke rust en een enerverend leven vol interessante ontmoetingen niet samen kan gaan. Alsof je je uit het leven terug moet trekken om ruimte te voelen. Zoals kluizenaars, die vanuit een afgezonderd en eenvoudig leven, innerlijke groei bevorderen. Hoewel ik daar af en toe naar kan verlangen, kies ik niet voor zo’n bestaan. Ik houd van mensen en hun verhalen. De vraag is dus; hoe creëer ik innerlijke rust én een vervuld leven?
Afgelopen jaren ben ik er steeds beter in geworden en tegelijkertijd nog altijd oefenend onderweg. Gelukkig kan ik daar inmiddels van genieten en verdiep ik mijn ervaringen graag met het lezen van boeken waarin anderen een licht laten schijnen op deze vraag. De laatste in mijn serie is een prachtig boekje die deze zomer bij de Rafaëlstichting verscheen: Innerlijke rust. Met daarin twee voordrachten en een artikel van Rudolf Steiner. Ik kreeg twee van deze pareltjes cadeau. Het grappige daarvan is dat ik een tijdje in de wereld rondliep met de vraag: “aan wie ga ik de helft van mijn cadeau schenken?” Dat leverde een hartverzachtende ontmoeting op en een dankbare ontvanger.
Ik las het boekje en werd zo enthousiasme over de inhoud en de actualiteit daarvan dat ik besloot om het in een grotere cirkel te delen. Ik bestelde een stapeltje en gaf ze aan de deelnemers in het Mooite-jaar met de bedoeling om in gesprek te komen over ervaringen die we opdoen als we innerlijke kalmte én een dynamische omgeving verzorgen. Vorige week lazen we de eerste voordracht, we luisterden naar elkaar, vonden thema’s, zochten woorden en lachten hardop in momenten van herkenning.
Komende drie weken gaan we met deze inhoud leven, oefeningen uitproberen en ervaren hoe we aandachtig aanwezig zijn in ons innerlijke én uiterlijke leven versterken.
Geen reactie's