2 november 2021
In
Mooiteblog
Gehavend
Zeilend over het Markermeer klopt het woord ‘gehavend’ bij me aan en laat me niet meer los. ‘Voel ik me gehavend?’, vraag ik me af. Geschonden of beschadigd? Het is niet zo dat ik fysiek letsel heb, verwondingen waar een traumachirurg iets mee zou kunnen. Maar zou een tovenaar een soort innerlijke- röntgenfoto maken dan zou je daar splinters ingeslikte boosheid en opgekropt verdriet op zien. En zoals een houtdeeltje in je huid pijn veroorzaakt, zo voelt dat ook vanbinnen.
Maar ‘gehavend’ heeft ook een andere betekenis; in een haven liggen of een schip naar de haven varen. In dat geval verschijnt een andere vraag: ‘ben ik gehavend?’ Heb ik in mezelf een veilige aanlegplaats waar ik na het uitvaren weer terugkom? Navigerend als een ervaren loods die innerlijke onderwatergevaren of onvoorspelbare ziele stromingen kent en altijd weer kan havenen.
Zou het zo kunnen zijn dat hoe meer je in jezelf gehavend bent, hoe minder je je gehavend voelt? Daar aarzel ik nog over maar wat ik nu wel zeker weet, is dat ‘gehavend’ een schitterend mooite-woord is.
Geen reactie's