De mooite van dualiteiten
Gezwollen positiviteit wordt daarmee alleen maar verder opgeblazen. Wat uit zelfbehoud begon, is een vertrouwde manier van zijn geworden.
Dualiteiten zijn waardevol omdat ze ieder moment een uitnodiging creëren voor het maken van keuzes. Daarvoor is het noodzakelijk dat ze allebei een reële optie zijn, anders zou het geen echte keuze zijn. Mooi en moeite, geven en ontvangen, kwetsbaar en dapper, binnen en buiten. Wanneer een van beide kanten, bewust of onbewust, er niet mag zijn en dus niet erkent wordt dan ontstaat er onvrijheid.
Is het aankijken van wat je zorgvuldig hebt weggestopt makkelijk? Of is het aantrekkelijk om eraan te beginnen? Nee, zeker niet. Ik zal de laatste zijn die dat zegt maar het is wel altijd de moeite waard. Voor jezelf, de ander en een groter geheel. Als je je aangewend hebt om je eenzijdig op je mooi te richten dan is moeite een te nemen risico. Als je focus ligt op geven dan wachten verhalen over durven ontvangen. Als strijd je modus is dan gaat het erom te leren vertrouwen op zachtheid. Als je je innerlijke leven geen woorden kan geven dan is ruimte maken in je uiterlijke leven een uitnodiging.
Door je vergeten en verborgen donkerte te erkennen, aan te kijken en te accepteren, ontstaat er ruimte om bewuste keuzes te maken. Om in elke handeling menswaardigheid te bevorderen en jouw unieke bijdrage in de wereld te manifesteren. Het insluiten en omarmen van je mooi én moeite maakt je mens onder de mensen en is de brug van hart naar hart.
Geen reactie's