29 januari 2022
In
Mooiteblog
Broos en bemoedigd.
Het is vroeg en nog donker als ik met een benauwd gevoel in de auto zit. Ik weet dat mijn route langs dé plek gaat. De politie meldde: ‘het 16-jarige meisje dat op haar fiets werd aangereden door een auto, is overleden aan haar verwondingen’. De anonimiteit en zakelijkheid is ijskoud. Spijkerhard. Ik wil schreeuwen dat het niet zomaar een 16-jarig meisje is. Het is mooie, levenslustige, stralende Maia. Ze was op weg naar school. Een lieve vriendin en klasgenoot van mijn zoon. De afgelopen dagen en nachten waren intensief; de jonge mensen die samenkomen, onmetelijk verdriet, scherpe pijn, onomkeerbaarheid, gedachten aan haar en haar geliefden… Het is meer dan mijn hart verdragen kan.
Bij het kruispunt aangekomen, springt het licht op oranje en ik stop. Het geeft gelegenheid om er even te zijn, te vertragen, te voelen en rond te kijken. Ik zie de plek onder drie bomen: lichtjes branden in de schemering en een bloemenzee kleurt de achtergrond. Er staat een moeder met een peuter en babywagen. Het beeld ontroert me, de tranen biggelen over mijn wangen en ik voel me, gek genoeg, verbonden met deze onbekende, jonge vrouw.
Op de terugweg besluit ik haar voorbeeld te volgen, ik koop een bos gekleurde rozen en parkeer de auto. Traag wandel ik naar de herdenkingsplaats, de kaarsjes branden nu in de zon. Er ligt een basketbal, foto’s van vriendinnen, briefjes en ik huil. Dan voel ik dat er iemand naast me staat, het is een wat oudere man met zijn hond. Hij legt een bos tulpen bedachtzaam neer en kijkt me daarna aan. Onze betraande ogen vinden elkaar. Het blijft stil, geen enkele vraag lijkt relevant. We staan een tijdje naast elkaar en weer voel ik verbinding met een onbekende. Broos en bemoedigd door deze menselijkheid kom ik even later thuis.
Geen reactie's