In haar boek ‘Dare to lead’ (p22) geeft Brené Brown een hulpmiddel. Dit is mijn versie: neem een papiertje van 2,5cm bij 2,5cm. Schrijf daarop de namen van mensen die in mooite bij je willen zijn. Die niet van je houden ondanks maar juist vanwege
Zeilend over het Markermeer klopt het woord 'gehavend' bij me aan en laat me niet meer los. ‘Voel ik me gehavend?’, vraag ik me af. Geschonden of beschadigd? Het is niet zo dat ik fysiek letsel heb, verwondingen waar een traumachirurg iets mee zou kunnen.
De bergweg is inmiddels overgegaan in een aaneenschakeling van losse stenen. De route is niet meer te herkennen aan een pad. Voorop lopend, voel ik alertheid toenemen. Een gevoel van verantwoordelijkheid voor de mensen achter me. Ik kan me niet meer primair focussen op het
Gister liepen we vanuit de bloemrijke alpenweides, langs de laatste bomen verder naar 2600m. Waar we werden opgewacht door kou, sneeuw, zon, ruimte en blauw. Ik kreeg het gevoel dat ik op een aardeplek was waar de hemel zich woordloos uitsprak. Alsof we verwacht werden. Liefdevolle