Violieren

Gevoel voor finesses zit ook in de koffie die ik krijg. Met aandacht maalt hij bonen, bedient het espressoapparaat en schuimt de melk op juiste volume en temperatuur.

Naast de tafel liggen twee vioolkoffers en Kaspar vertelt dat hij bij een vioolbouwer in de leer is. Hoe hij een viool uit 1924 met een gebarsten bovenblad aan restaureren is zodat deze een honderdste verjaardag kan vieren.

Het doet me denken aan mijn eigen viool waar ik als kind op speelde. De bezoeken aan een vioolbouwer voor een taxatie. De tijd waar ik in de plaatselijke muziekschool les had van Leonoor die door middel van een geslachtsaanpassende behandeling Leon werd. Ook zie ik mezelf na de les in de zomer buiten, wachtend op mijn moeder, de oude leren vioolkoffer van binnen bekleden met de bloesem van de Japanse kers. Om ze er na een paar dagen van niet studeren als bruine, slappe trosjes weer uit te halen.

Ik vertel dat ik voor mijn viool al langer een nieuwe bestemming zoek. Financiën zijn niet zo belangrijk wel dat er weer iemand van gaat houden en er liefdevol op wil spelen. “Wil je er eens naar kijken?”, vraag ik voorzichtig. Hij glimlacht en zegt; “zeker, dan gaan we kijken wat het instrument nodig heeft”.

Vorige week kwam hij langs en bracht bloemen voor me mee: violieren. Een naam die ik met dit verhaal nooit meer ga vergeten. Vandaag spelen zijn twee getalenteerde zonen samen viool op straat, het gaat een feestje worden. Ik wens je een mooie koningsdag vandaag!

Dank Jorina Hoogenboom en Yontie Helders voor jullie reactie op mijn blogje van gister en de naam van de bloemen waardoor ik dit verhaal wakker kon kussen